- diutinus
- dĭūtĭnus, a, um, adj. [diu], of long duration, lasting, long (rare but class.; cf.:
longinquus, diuturnus): (supplicium) longum diutinumque a mane ad vesperum,
Plaut. Mil. 2, 6, 28: mansiones Lemni, *Ter. Ph. 5, 8, 23:servitus,
Cic. Fam. 11, 8, 2:laetatio (opp. longior dolor),
Caes. B. G. 5, 52 fin.:labor,
id. B. C. 2, 13, 2; 2, 14, 1:conclusio,
id. ib. 2, 22, 1:militia,
Liv. 5, 11:bellum,
id. 25, 1:pax,
id. 6, 33:otium,
id. 25, 7:morbus,
Suet. Calig. 1 et saep.— Comp. and sup. do not occur.— Adv.: diū-tĭne, long, a long time:uti,
Plaut. Rud. 4, 7, 15:sermocinans,
App. M. 2, p. 121, 15.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.