diutinus

diutinus
dĭūtĭnus, a, um, adj. [diu], of long duration, lasting, long (rare but class.; cf.:

longinquus, diuturnus): (supplicium) longum diutinumque a mane ad vesperum,

Plaut. Mil. 2, 6, 28: mansiones Lemni, *Ter. Ph. 5, 8, 23:

servitus,

Cic. Fam. 11, 8, 2:

laetatio (opp. longior dolor),

Caes. B. G. 5, 52 fin.:

labor,

id. B. C. 2, 13, 2; 2, 14, 1:

conclusio,

id. ib. 2, 22, 1:

militia,

Liv. 5, 11:

bellum,

id. 25, 1:

pax,

id. 6, 33:

otium,

id. 25, 7:

morbus,

Suet. Calig. 1 et saep.— Comp. and sup. do not occur.— Adv.: diū-tĭne, long, a long time:

uti,

Plaut. Rud. 4, 7, 15:

sermocinans,

App. M. 2, p. 121, 15.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Нужна курсовая?

Look at other dictionaries:

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”